Τέχνη και μόδα

Οταν ο διάσημος Γιαπωνέζος καλλιτέχνης Takashi Murakami συνεργάστηκε με τον οίκο Louis Vuitton πολλοί άνθρωποι στον χώρο της τέχνης σχολίασαν αρνητικά αυτη την συνεργασία. Ομως για πολλά χρόνια ο χώρος τής μόδας εμπνέεται απο τον χώρο της τέχνης. Τα έργα του σουρεαλιστή ζωγράφου Pierre de Maria (http://www.pierredemaria.com/) αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για μία σειρά πολυτελών αξεσουάρ. Αλλά και καλλιτέχνες όπως ο Αμερικάνος Danny Roberts εμπνέεται απο τον χώρο της μόδας. Τα έργα του παρουσιάζονται στο http://www.dannyroberts.com/ και διατηρεί και ένα blog με απόψεις του για την τέχνη και την μόδα.

Kostas Masseras is a photographer who lives and works in Athens. In his photographs he portrays the city and everyday life in Athens. A small sample of his work can be seen here. His work was also portrayed at the french online magazine http://www.plateformag.com/

Ο Κώστας Μασσέρας ζεί και εργάζεται στην Αθήνα, την πολή που φωτογραφίζει. Φωτογραφίες του έχουν παρουσιαστεί και στο online γαλλικό περιοδικό http://www.plateformag.com/

Blogs not tobe missed

A very interesting art project initiated by Maria Georgoula is called the nauruproject (Nauru, a remote island in the Pacific ocean) and can be visited at http://www.nauruproject.blogspot.com/

Η Μαριλένα Χρόνη στο blog της μας δίνει πληροφορίες για πολλά θέματα τεχνης. Επισκεφθείτε το http://marilenasart.blogspot.com/

Is contemporary art gone baroque? Judge by yourself looking at the website of the Miami Pulse Art Fair. It is the biggest second art fair in Miami and a major destination for contemporary art.

http://www.pulse-art.com/

http://connercontemporary.com/ and the art blog http://modernartobsession.blog.com/

Φωτογραφίες απο την 15η Art Athina που διοργανώθηκε τον Μάιο (2009) στο κλειστό γήπεδο TaeKwonDo στο Φάληρο. Για περισσότερες εικόνες και πληροφορίες επισκεφτείτε το http://www.art-athina.gr

Photos of the 15th Art Athina, a fair of contemporary art which took place in May in the center of Athens. Arteshop participated with its own space. For more information and photos please visit the Art Athina webstite http://www.art-athina.gr

Ο Στάθης Λαγουδάκης παρουσίασε την τελευταία δουλειά του στην γκαλερί Αλεφ. Τα τρισδιάστατα έργα είναι ζωγραφισμένα με ακρυλικά χρώματα, σκόνες και μελάνια σε λινό καμβά, ο οποίος είναι τεντωμένος πάνω σε ξύλινες κατασκευές. Τα ζωγραφικά έργα σε χαρτόνι είναι ζωγραφισμένα με ακρυλικά και είναι κολλάζ με στοιχεία πλεξιγκλαζ και ξύλο.

Συχνά χρησιµοποιώ, σαν αρχικό σηµείο
αναφοράς, επιστηµονικές φωτογραφίες φαινοµένων ροπής: ρουφήχτρες, κύματα, υπερηχητική ροή, στρόβιλους ...
Οι ξύλινες κατασκευές τελάρα είναι φτιαγµενα µε παρόµοιο τρόπο όπως όταν κατασκευάζουµε μοντέλα αεροπλάνων, κάτι που έκανα μαζί µε τον πατέρα µου πολλά χρόνια πριν.
Τα σχήματα ενός μέρους από την δουλειά µου παραπέµπουν σαφώς σε χαρταετούς, σφαίρες ή αεροπλάνα.
Στάθης Λαγοuδάκης

I often use, as a starting point of reference, scientific photographs of flow phenomena: vortices, waves, supersonic flow, turbulence...

The wooden structures/stretchers are built in a similar way as when constructing model aeroplanes, which I used to do with my father many years ago. The shapes of some of my pieces have clear references to kites, bullets or aeroplanes.

Stathis Lagoudakis

Γεννημένη στην Αθήνα το 1974 η Αγγελική Δουβέρη σπούδασε φωτογραφία στην Αθήνα, τις Βρυξέλλες και το Λονδίνο. Έργα της έχουν φιλοξενηθεί σε πληθώρα εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό με πιό πρόσφατη την συμμετοχή της στις εκθέσεις ‘Reminisce’ στην White Square Gallery στο Las Vegas και ‘Transform’, στα πλαίσια της διεθνούς διαγωνισμού photoWest, στο Λονδίνο.

Μέσα από μία σειρά φωτογραφιών, video και εγκαταστάσεων, η Δουβέρη εξερευνά την γενεαλογία του φωτογραφικού μέσου, την σχέση μεταξύ του moving image και της σύγχρονης πολιτισμικής διαδικασίας αλλά και τον ίδιο τον ρόλο του εικαστικού σήμερα στα πλαίσια της αναζήτησής του με τα νέα μέσα.

Μιά διαδικασία συνεχούς παρατήρησης και εσωτερίκευσης που δεν σταματά ποτέ, ένα σχόλιο στην σημερινή σχέση θεωρίας και εικαστικής πρακτικής που -με αφορμή την αποδόμηση εκείνων των ‘τεχνικών’ στοιχείων του φωτογραφικού μέσου- επιδίδεται τελικά σε ένα αέναο κυνήγι του εαυτού στην διττή του μορφή ως παρατηρητή και παρόντα, εκεί ακριβώς όπου η όραση παύει πιά να είναι κυρίαρχη, στο κυνήγι της σκιάς.

A small glimpse at some of the works of Angeliki Douveris from her latest solo exhibition at the K-art Gallery in Athens. Angeliki Douveris is a photographer and her latest work investigates the mediums of photography and the moving image. At the same time the pictures hint at the story telling behind all photos and movies. The colours used refer to the basic magenta, yellow and blue used to print the coloured image.

H Καλλιρρόης Σπυρίδωνος παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση της
με τίτλο «Μύθοι καιΊχνη στο χρώμα» στην Αίθουσα Τέχνης Αγκάθι.

Η έκθεση περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα μικτής τεχνικής (κολάζ με κινέζικα χαρτιά, ακρυλικά χρώματα, ακουαρέλα), με διαστάσεις 60x60, 80x80, 40x60 και 40x40, που πολλές φορές σχηματίζουν δίπτυχα ή τρίπτυχα. Τα έργα είναι ανθρωποκεντρικά με εκρηκτικά χρώματα.
Εκτός από τα έργα, η έκπληξη της έκθεσης είναι ένας παραμυθόκοσμος τριών διαστάσεων στημένος μέσα στη γκαλερί, τον οποίο δημιουργούν 92 χαλκοσυρμάτινοι πεταλουδάνθρωποι που μπαίνουν από το παράθυρο…
Όλος αυτός ο κόσμος περιγράφεται μέσα από μικρούς αυτοτελείς μύθους στο λεύκωμα της έκθεσης.
Ο Ακαδημαϊκός κ. Χρύσανθος Χρήστου, μεταξύ άλλων, στο εισαγωγικό σημείωμα του λευκώματος της έκθεσης αναφέρει:
«…Πέρα από τα θέματα που μπορεί να είναι φυτικά και ζωικά, καμπυλόμορφα και γωνιώδη και πάντα αποσπασματικά, ένα τμήμα δέντρου, ένα ανθρώπινο πρόσωπο, ένα ακαθόριστο οικοδόμημα, που συχνά δίνουν την εντύπωση ότι η καλλιτέχνις κινείται σε σουρεαλιστικές κατευθύνσεις, ουσιαστικός φορέας της εκφραστικής της γλώσσας είναι το χρώμα.
Τα χρώματά της είναι άλλοτε όλα ζεστά και άλλοτε όλα ψυχρά τα οποία δίνουν ένα περισσότερο ποιητικό χαρακτήρα στην ζωγραφική επιφάνεια.»

Επίσης ο καθηγητής Γιώργος Τζιρτζιλάκης , μεταξύ άλλων, στο εισαγωγικό σημείωμα του λευκώματος της έκθεσης αναφέρει:
«... Είναι όσο εύληπτα και αινιγματικά χρειάζεται. «Γυναικεία» και με μια λανθάνουσα, μελαγχολική ευαισθησία, συστήνουν πάνω απ’ όλα φαντασιακά περιβάλλοντα.»


Παραμύθι της Καλλιρόης

«-Καλησπέρα !»

«-κάτι πιο ήρεμο τώρα πια, παρακαλώ?» του είπε
Κι αυτός δε μίλησε, μόνο γύρισε και την κοίταξε με νόημα- γαλάζια δυνατά, ακέραια μάτια, με λίγη κοροϊδευτική απορία.
Και μια ματιά δικιά της, που δήλωνε.
«-Λυπάμαι για ότι έχει συμβεί-μα δε μπορώ να το αλλάξω…»
Κι αυτός πάλι δε μίλησε.
Μόνο έριξε απότομα το βλέμμα του κάτω, στο χώμα, κούνησε το κεφάλι, και δεκάδες φυλλαράκια τινάχτηκαν ολόγυρα απ το πρασινογάλαζο κεφάλι του.
«το ξέρει άραγε?»αναρωτιέται εκείνη.
«ότι το κάθε καλησπέρα με τον ίδιο ήχο, και την χροιά της ζεστασιάς του δειλινού κουβαλάει μέσα του άλλο νόημα?»
«το ξέρει άραγε?»σκέφτεται πιο ψύχραιμα εκείνος…
Ότι γύρω της, σκόρπια αγάπη γι αυτήν θα υπάρχει πάντα? κι όλο ξεχνάει να μαζέψει τα τελευταία κομμάτια…?
«το ξέρει άραγε?»πλανιέται μέσα στο δάσος σαν αιθέρας η αγάπη.
Είναι σούρουπο.
Το χρώμα της γίνεται ένα με τα δέντρα, καφέ κόκκινο, χρυσαφί ζεστό.
Το χρώμα του ,πράσινο, λαδί, γαλάζιο και μωβ.
«-Ανήσυχο ξωτικό της φωτιάς! πάντα ανήσυχο!»λέει εκείνος.
Την κοιτάζει.
Τα ματιά της βαθαίνουν, σε βλέμμα γεμάτο στοργή και ευκινησία.
Μεγάλα μαύρα μάτια.
Κι αυτός, εαυτός βαθύς, γαλάζιος, σκυθρωπός-πράσινος σκούρος,-από την άλλη φυλή του δάσους-ξωτικό της γης.
Σήκωσε λίγο το κεφάλι ,στην αταραξία της δύσης του,
λυπάται λίγο…, παρά πάνω…, ανεξέλεγκτα…, και τότε γίνεται ένα με τις ρίζες των δέντρων.
Φυτρώνει στο χώμα.
Αυτή είναι η δύναμη του.
Αντλεί την εξουσία του από τη στερεότητα των βράχων.
Κινείται αργά και σταθερά , με τα άκρα βυθισμένα στη γη ,
και έτσι σκυθρωπά …,ανθίζει πάλι.
Τον αγαπάει.
«Σίγουρα θα το χει καταλάβει, δε μπορεί!»
Στα άπειρα χρόνια που γνωρίζονται, αυτή του φέρνει το φως, για να βλέπει καθαρά που πατάει. Και κουνώντας την ουρίτσα της πηδάει εδώ κι εκεί κι ανοίγει δρόμο ανάμεσα στα φυλλώματα ,και άπειρες ηλιαχτίδες κατρακυλούν μέχρι τα δικά του άκρα, σ όλα τα χρώματα της ίριδας.
Κι αυτός σκυθρωπός με τις ρίζες του στο χώμα, χαμογελάει αργά.
Βαθιά .
Το χαίρεται πάλι και πάλι, και πάλι…
«είναι ένα μεγάλο ξωτικό»σκέφτεται αυτή.
Και τον θαυμάζει.
Υπάρχει για την αλήθεια του.
Δένει τη γη, τα δέντρα, τη φωτιά.
Λίγο σκυφτός. Χωρίς περιττές κινήσεις ανθίζει πάλι.
«Με νευριάζεις ,το ξέρεις? αυτό έχω να σου πω!»
Του δηλώνει ,και φεύγει από δίπλα του, πηδηχτά εδώ κι εκεί, γύρω του ,χωρίς να ξέρει το γιατί, και τα μεγάλα της μάτια λαμπυρίζουν στις σκιές του δάσους .
«Δε λες ποτέ ,αν κάνεις κάτι καλό, κι είμαι σίγουρη ότι κανείς!»του φωνάζει, και πηδάει εδώ κι εκεί ,και τα σάλτα της θροΐζουν τα φυλλώματα, ταρακουνάνε τα κλαδιά των δέντρων, ξεσηκώνουν τα ζώα, τινάζουν μικρές σπίθες φωτιάς ,ενώ σιγά- σιγά πέφτει η νύχτα.
Κι αυτός ατάραχος μένει, και σηκώνει τα μάτια.
Την κοιτάει σιωπηλά-λίγο ειρωνικά. Διαβάζει όλη της την ύπαρξη από την ανήσυχη της κίνηση.
Μακρής, Βάρης , και σταθερός κινεί ένα μπράτσο ρίζες, πιο κοντά της.
Παύση
Σιγή
«τι θα γίνει τώρα ?...»σκέφτεται μέσα της, ενώ οι αποχρώσεις της σκουραίνουν κι άλλο, κοκκινίζουν και χρυσίζουν .Και οι σπίθες της τινάζονται παντού.
Συναισθήματα ανακατεμένα με θυμό, ακατανόητα νοήματα, ασυνάρτητες κινήσεις. Στο ξέφωτο αυτό, ήχοι, θροΐσματα, φωτιές , κινήσεις ζώων.
Παύσεις
Μεγάλες παύσεις
Σκιές
Πράσινο, λαδί, χρώμα γιατρικό…ακατάπαυτες σκέψεις…
«Ακόμα δεν έμαθες το χορό σου?»τη ρωτάει βαθιά και της σταματάει το ειρμό.
«μάθε επιτέλους τα βήματά σου γύρω μου…!»θύμωσε κι αυτός.
«ορίστε !
Μιλάει κι από πάνω! Κάνω τα πάντα γι αυτόν, και μιλάει κι από πάνω!»
«ε ρε μπλέξιμο!»
και στη σκέψη αυτή, ο άλλος ριζώνει πιο βαθιά τα μπράτσα του στο ζεστό από τις σπίθες χώμα .
Πρασινίζει δυνατά, και σκυθρωπά χαμογελάει με κατανόηση.
Και τα κλαδιά ανεβαίνουν λουλουδιστά προς τα πάνω,
Ενώ, γύρω του, σα πυγολαμπίδα καφέ, σε τρελή τροχιά,
σχεδιάζοντας σχήματα, και σχήματα όλο και πιο περίτεχνα και μεγαλύτερα από την πορεία της γύρω του-πάντα τριγύρω του, χορεύει αυτή.
Κι από το ζευγάρωμα αυτό ,τα ζώα χαίρονται και πλησιάζουν νιώθοντας την ενέργεια που παράγεται σαν γιορτινό μαγικό.
Η γη βλασταίνει, πρασινίζει, κι όλα χαίρονται… απροσδιόριστο πόσο… βαθιά,
όταν αυτοί οι δυο περιπλέκονται στο παιχνίδι της συνύπαρξης.
Ο ένας ριζωμένος καλά, και η άλλη στην ελευθερία του χορού της.
Δε προσπαθούνε να καταλάβουν την ασυναρτησία της κοινής τους δράσης, που τόσο γενναιόδωρα προσφέρει χαρά σ όλο το δάσος

Ό,τι υπάρχει ,

Ζει αιώνια άλλωστε…ανάμεσα στο καφέ θηλυκό ξωτικό της Φωτιάς και στο πράσινο αρσενικό ξωτικό των δέντρων της Γης του Δάσους .

Exhibition: “Plastic World”
A solo show by Stefanos Alafouzos at the Gallery “Aggelon Vima” in the center of Athens.
Large expressionist canvases with vibrant colors radiate energy. The artist uses oil paints and collage of small objects and papers. The small objects and papers carry thoughts of the artist and are a clue to the reading of the artworks. Despite the use of collage, graffiti and aggressive marks on the canvasses, the composition of the artworks is clear and easy to understand. The paintings are full of energy and lush color. The artworks present a completely modern depiction of expressionism.

Έκθεση ζωγραφικής του Στέφανου Αλαφούζου: «Πλαστικός Κόσμος»
Γκαλερί «ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ»

Τα έργα του Στέφανου Αλαφούζου περιλαμβάνουν πολλά στοιχεία. Με την πρώτη ματιά αυτό που κυριαρχεί είναι η εξπρεσιονιστική γραφή του. Δυνατά συναισθήματα εκφράζονται μέσα από τα έργα με ελεύθερές γραμμές και έντονα χρώματα. Συνυπάρχει το κολλάζ χαρτιών και μικρών αντικειμένων που μας παραπέμπουν στις σκέψεις του καλλιτέχνη. Επίσης στοιχεία από γκράφιτι υπάρχουν μέσα στα έργα.
Όλα αυτά αντί να μπερδεύουν το μάτι αντίθετα δίνουν μια καθαρή και δυνατή σύνθεση. Τα έργα έχουν ιδιαίτερο δυναμισμό και πρωτοτυπία. Τα έργα προβάλλουν μια τελείως σύγχρονη εξπρεσιονιστική ζωγραφική.

Η επιμέλεια της έκθεσης είναι του Δημήτρη Γεωργακόπουλου.(www.cheapart.gr)

Κείμενο του Στέφανου Αλαφούζου:

«Κάπως αργά, τεμπέλικα, νωχελικά, νευρικά,
ερωτικά και μελαγχολικά, αγγίζουμε το τίποτα ...
Εκτεθειμένα, γυμνά, λαβωμένα κορμιά χάνονται σαν γλυκά ξωτικά. Ένας ίαμβος στη ζεστή σου σιωπή. Πόσα είναι άραγε τα πουθενά;
Γυμνά και παγωμένα σώματα που χαϊδεύονται καθώς ξεκινά το σκοτάδι,
Θύμισέ μου τι χάνεται πιο γρήγορα στο σκοτάδι; Η σιωπή ή τα όνειρα;
Ξαπλώσαμε ξανά κουρασμένοι πενθώντας ότι το αύριο δεν φτάνει όπως χθες ... κι αυτοί οι καπνοί που αντικρίζουμε καθώς ξυπνάμε είναι το σήμερα, αυτό που έχουμε, αυτό που μας κάνει να χαθούμε. Και πλημμυρίζουμε στης μέδουσας τα χάδια. Στο τίποτα θα σε ανταμώσω αγάπη μου. Κάποτε θα καταλάβω ότι πρέπει να συνηθίσω να τραβάω μια ίσια γραμμή. Αυτό γιατί τίποτα δεν θα είναι πια εδώ ... »